[19 juin 936–18 novembre 942?].
Louis IV, à la requête de l'abbé Odon, confirme aux moines de Déols le privilège de l'exemption accordé jadis par Ebbon, leur garantit la possession de la «villa» de Vouillon, que revendiquait un certain Gérard, au mépris de la «lex romana», et leur assure la libre jouissance de tous leurs biens présents et à venir.
A. Original perdu.
B. Copie du xviie s., Bibliothèque nationale, Collection Dupuy, vol. 841, fol. 99, «ex tabulario Dolense».
C. Copie du xvie s., Bibliothèque nationale, ms. lat. 12820 (Chartularium monasterii Beatæ Mariæ Dolensis in pago Biturico), fol. 19 v°.
D. Copie de l'an 1613, par Jérôme Bignon, Bibliothèque de l'Institut, ms. n° 583, fol. 46, d'après une copie de Jean Besly.
a. Labbe, Alliance chronologique, t. II, p. 534.
b. Recueil des historiens de la France, t. IX, p. 596, n° xiv, d'après a.
c. E. Hubert, Recueil historique des chartes intéressant le département de l'Indre (vie-xie s.), dans Revue archéologique, historique et scientifique du Berry, année 1899, p. 131, n° xii (avant 942), d'après b.
Indiqué : Bréquigny, Table chronologique, t. I, p. 408.
In nomine sanctæ et individuæ Trinitatis. Ludovicus divina propitiante clementia rex. Si petitionibus servorum Dei pro justis necessitatibus postulantium aures nostras libenter inclinamus, prædecessorum regum et parentum nostrorum convenienter morem exequimur et Deum nobis propitium inde fieri speramus. Idcirco notum esse volumus quod nostram præsentiam Odo abbas adivit, et ut monasterium Dolense cum suis appenditiis nostra auctoritate firmaremus humiliter postulavit. Cujus petitionibus nos libenter annuentes, per hanc nostram præceptionem sancimus ut, sicut Ebbo, ipsius coenobii fundator, decrevit, Romanæ sedi, cum rebus omnibus ad se pertinentibus, ita subjectum sit ut ne de propinquis ipsius Ebbonis, neque alia qualiscunque persona locum ipsum suo dominio subjungere præsumat. Vodillonem quoque prædicto coenobio per hanc auctoritatem confirmamus, quia lex Romana jubet ut si una res duobus per testamentum data fuerit, uni videlicet prius et alteri postea, ille eam vindicet, sive extraneus sive propinquus, qui rem donatam possedisse probatur. Et quia Gerardus, qui præfatam villam alteri ecclesiæ donaverat, neque censum neque vestituram reddidit, monachis quibus villam donaverat et tradidit lex Romana favere dignoscitur. Sancimus ergo quatenus juxta donationem atque traditionem præfati Geraldi easdem res monachi sibi vindicent, cœtera nihilominus omnia quæ vel ipse Ebbo vel alii quilibet legaliter vel dederunt vel daturi sunt, cum situ ipsius coenobii, et capellam quam in prospectu castelli Britones monachi ædificaverunt, sine cujuslibet contradictione vel dominatu possideant, post abbatem vero Odonem vel illum quem cum consensu fratrum assignaverit, qualem secundum regulam sancti Benedicti meliorem sibi præficere voluerint liberam habeant potestatem, iidem sane monachi cum abbate suo regulariter vivant ac pro nobis et nostro regno suppliciter divinam clementiam exorent. Ut autem hæc nostræ præceptionis auctoritas semper inconvulsa permaneat, manu nostra firmamus et annuli nostri impressione jussimus sigillari.
Signum Ludovici gloriosissimi regis.