NS.

Quia «fides sine operibus mortua est», summa ope niti decet omnes xpistianos quatinus cum fide quam habent bonis operibus non careant. Hoc est enim quod scriptum est [2] : «Quiescite agere perverse, discite bene facere.» Sed quia raro invenitur ut qui sȩcularibus divitiis occupati sunt salvari possint, debent ex eorum opulentia [3] sustentari qui nocte et die Deo in ȩcclesiis serviunt. Quod ego, Guillelmus de Belismo, verum esse considerans reminiscensque mearum iniquitatum fluctus [4] et scelera, cogitare cȩpi quomodo pȩnas evaderem et peccatorum meorum remissionem promereri possem. Placuit ergo mihi Romam ire, beatum Petrum suppliciter deprecari [5] quatinus, quod ego non poteram, ipse erga Deum mihi veniam impetraret. Quo deveniens confessus sum peccata mea beatȩ memoriȩ papȩ Leoni, qui tunc temporis [6] Romanam ȩcclesiam sancte et religiose regebat ; ille vero mihi compaciens intuitusque corporis mei delicationem et meam generositatem, cognovit quia magnam [7] abstinentiam facere nequirem ; sed, ne tristis sine pȩnitentia ab eo discederem, injunxit mihi ut in pȩnitentiam ȩcclesiam quandam construerem, soli Romanȩ [8] ȩcclesiȩ subjectam, jurisque mei rebus opulentissime ditarem, quod ego gratanter accepi. Rediens autem Roma, oportunum tempus quo id peragere possem expectabam. [9] Tandem, misericordia Dei inspirante, contigit ut corpus sancti Leonardi cum plurimis aliorum sanctorum reliquiis de alio loco in castellum meum Belismum asportarem ; [10] quo facto valde gavisus, ȩcclesiam ȩdificare cȩpi in honorem beatȩ Mariae semper virginis et sanctorum apostolorum Petri et Pauli, proprie autem in honorem beatissimi [11] Leonardi, cujus corpus in eadem ȩcclesia honorificentissime collocavimus ; qua constructa, volui eam ab omni episcopali et laicali consuetudine esse [12] liberam et solutam, quatinus nulli potestati subjaceret. Quapropter tempore quo supradictam ȩcclesiam dedicari ex more volui, dominum meum [13] Franciȩ regem adii Rotbertum eumque ut ad eamdem dedicationem veniret suppliciter exoravi, qui, petitioni meȩ libenter [14] annuens, devotus advenit adduxitque secum comitem Odonem et Senonensem archiepiscopum necnon et Carnotanum pontificem, [15] beatȩ memoriȩ domnum Fulbertum, cum multis aliis episcopis et comitibus, quorum nomina propter prolixitatem tacuimus. Addidi etiam ad [16] eandem dedicationem invitare gloriosum Normannorum comitem Rikardum et Rotomagensem archiepiscopum Rikardumque Sagiensem [17] episcopum, ad cujus diocesim locus ipse pertinebat, et Fulchonem, comitem Andegavorum, [cum] episcopo Huberto, cum quibus etiam advenit metropolitanus Turonicȩ sedis archiepiscopus, [18] Arnulfus ; adfuit cum his Herbertus, Cȩnomannensis comes, cognomento vocatus Evigila Canem, et cum eo, Avisgaudus, ejusdem civitatis episcopus. Hi omnes devote et religiose, [19] sicut orthodoxis et catholicis xpistianis moris est, supradictam ȩcclesiam dedicaverunt. Quo peracto domnus meus rex Franciȩ et comes Normannorum, Richardus, [20] et Richardus, Sagiensis episcopus, cum cȩteris omnibus episcopis et baronibus supramemoratis, fecerunt eam solutam et quietam ab omni subjectione, secundum id quod me velle noverant ; [21] sic enim mihi concesserat apostolicus Leo, cujus imperio sepedictam ȩcclesiam ȩdificaveram. Istam liberationem et solutionem auctorizaverunt et confirmaverunt rex et pontifices [22] omnes suprascripti et comites cum omni clero et populo qui cum illis erat ut stabilis et firma in perpetuum permaneret, et si quis in posterum archiepiscopus, sive episcopus, ipsam [23] ȩcclesiam quocumque modo inquietare presumeret, ex apostolica auctoritate et omnium qui aderant anathematis vinculo sine recuperatione teneretur. Cujus auctoramenti [24] summam sic diffinierunt ut crisma et oleum et ordines et omnia necessaria ipsa ȩcclesia requireret a quocumque episcopo vellet, ita dumtaxat si episcopus Sagiensis gratiam et commu-[25]-nionem apostolicȩ sedis non haberet, et si hȩc gratis et sine pravitate exhibere nollet, et si canonibus contrarius esset, et ut eam in eaque Deo servientes nullo modo distringere, [26] interdicere aut excommunicare posset, ad sinodum autem ire aut ad aliquem talem conventum cogere eos non valeret ++++. [27] Signum Rotberti, regis Francorum ☩. Signum Richardi comitis ☩. Signum Rodulfi, Rothomagensis archiepiscopi ☩. Signum Richardi, Sagiensis episcopi ☩. [28] Signum Arnulfi, Turonensis archiepiscopi ☩. Signum Odonis comitis ☩. Signum beatȩ memoriȩ domni Fulberti, Carnotensis episcopi ☩. Signum Fulchonis, Andegavorum comitis ☩. [29] Signum Huberti, Andegavensis episcopi ☩. Signum Herberti, Cenomannensis comitis ☩. Signum Avisgaudi, Cenomannensis episcopi ☩. Signum Gilduini, Senonensis archiepiscopi ☩. [30] Contigit olim cartȩ istius per incursionem Normannorum et per incuriam male observantium sigillum deperisse sed tamen litteras inviolatas remansisse. Ne igitur tanta [31] auctoritas remaneret [sine sigillo], Rotbertus, dominus de Belismo, adiit regem Philippum qui tertius ab ipso Rotberto eo tempore regebat inperium et petiit ab eo ut cartam istam, quam suus avus [32] auctoravit, auctorizaret et sigillum ejus, quod comminutum erat, suo sigillo restauraret. Placuit igitur hoc Philippo regi, qui et cartam istam auctorizavit et sigillo suo [33] sigillare precepit.

(Sigillum.)