1101. — Micy.
Philippe Ier et son fils Louis confirment l'acte par lequel Hervé, vassal du roi, confirme entre les mains de Chrétien, abbé de Saint-Mesmin de Micy, les donations et abandons de coutumes antérieurement faits aux moines de Saint-Mesmin par son beau-père Bouchard.
A. Original perdu.
B. Copie du xviie s., Bibliothèque nationale, Collection Baluze, vol. 41, fol. 198, d'après le Cartulaire de Saint-Mesmin de Micy, mis sous le nom de l'abbé Adam.
C. Copie de la fin du xvie s., Bibliothèque nationale, Collection Moreau, vol. 792, fol. 96, d'après le même cartulaire que B.
D. Copie partielle du xviie s., dans Dom Estiennot, Antiquitates in diœcesi Aurelianensi Benedictinæ, Bibliothèque nationale, ms. lat. 12739, p. 309, d'après un cartulaire.
a. Luchaire, Louis VI, p. 330, n° 15, d'après B.
Indiqué : Luchaire, ouvr. cité, p. 8, n° 15.
In nomine sancte et individue Trinitatis. Ego Herveus, qui beneficium domini mei Francorum regis, Philippi, per concessionem seu largitionem ejusdem divina permissione videor possidere, quod et deditione predecessoris mei, videlicet Buchardi, legitimo etiam hereditatis jure et quodammodo cognationis vinculo per illius filiam, quam, ipso dante, in matrimonio mihi copulare festino, intercidente, habeo, in presentia domini mei, prefati regis, et optimatum ejus, tam presentibus quam futuris palam esse desidero quandam consuetudinem, id est pastus duos, quos predicti Buchardi servientes a monachis beati Maximini in duabus ejusdem sancti festivitatibus rapaciter exigebant et quos idem Buchardus, pro animabus predecessorum suorum, sua quoque et parentum sive successorum suorum, adjectis etiam ex propria largitate elemosynarum muneribus, supradictis monachis per manus domni Roberti abbatis pro Deo perdonavit, unde et ipse scripturam aliam fieri precepit, quam propria roboratam manu mihi quoque ad firmandum contradidit, eandem me consuetudinem, id est predictos pastus quasque adjecit elemosinas, ea qua concesse fuerant benignitate concessisse, duos videlicet servos, Ernulfum et Arnaldum. Idem preterea Buchardus redibitionem quandam que pascuale vocatur, quod ex eorum et suorum hominum ovibus exigebatur, cum toto adtractu qui in ovilibus erit, jam prefatis monachis redonavit, libera eis concedens pasturalia tam silvatica quam herbatica, eo videlicet tenore ut, sicut predicta consuetudo ad ejus usus accipiebatur, ad eorum usus similiter capiatur. Quia vero ejus servientes predictis monachis semel injuriam intulerint, pro illata injuria ipsos eisdem monachis decem solidos emendare coegit, audientibus et videntibus tam militibus quam servientibus suis, et liberam pasturam silve sicut et herbe ovibus illorum concessit et non solum illorum sed et hominum eorum pascuale donantium. Et quoniam a predecessoribus suis tres cotidie quadrigatas in suis nemoribus de bosco mortuo ad opus coquine sive pistrini et elemosine iidem monachi possidebant, hoc ille cupiens majorare, quartam quoque de vivo bosco perpetualiter concessit. Adjecit etiam ut capicerius ad usus monasterii, et elemosinarius ad usus elemosine, de eodem bosco vivo et mortuo quantumcunque opus haberent, acciperent. Hec autem, ut concessa et donata a predicto Buchardo sunt, in presentia ejusdem et militum seu servorum suorum, meis quoque militibus de Firmitate astantibus, concessi et cum illo firmavi, ita quoque nunc per manum domni Christiani, modo abbatis, coram predicto domino meo Francorum rege Philippo et curia presenti laudo, volo, concedo et roboro, et domino meo regi ad laudandum, volendum, concedendum et roborandum contrado. Ego vero rex Francorum Philippus Dei gratia, et Ludovicus meus filius hanc presentem hujuscemodi largitionis cartulam manu nostra et nostri nominis karactere et sigillo nostro firmando corroboramus et corroborando firmamus. Actum Miciaco, anno incarnati Verbi .M.CI., anno vero regni nostri XLIII.