1072-1080, avant le 26 janvier 1080.
Philippe Ier, à la prière d'Elinand, évêque de Laon, de Thibaud, évêque de Soissons, des comtes Ive et Roger, concède au monastère de Saint-Vincent de Laon des droits d'usage dans le bois de Crépy.
A. Original perdu.
B. Copie du xviiie s., par Dom Grenier, Bibliothèque nationale, Collection de Picardie, vol. 27, fol. 158, d'après le Petit cartulaire de Saint-Vincent de Laon, du xiie s., fol. 15 v°.
C. Copie du xviiie s., par Dom Grenier, Bibliothèque nationale, Collection de Picardie, vol. 240, fol. 3, d'après le même cartulaire.
D. Copie du xviiie s., revue et annotée par Dom Grenier, Bibliothèque nationale, Collection Moreau, vol. 38, fol. 74, d'après le même cartulaire.
E. Copie du xviiie s., Bibliothèque nationale, Collection de Picardie, vol. 234, fol. 17, d'après le même cartulaire.
F. Copie du xviiie s., dans Dom Bugnâtre, Histoire de Laon, Collection de Picardie, vol. 267, fol. 228 (anc. p. 451), d'après le même cartulaire.
In nomine sancte et individue Trinitatis. Philippus rex universitati fidelium. Si postulationes Deo in monasteriis militantium audientes, placido assensu recipiamus, eorumque utilitatibus necessaria providendo, morem predecessorum nostrorum, Francorum scilicet imperatorum ac regum [sequentes] ; ea que rationabiliter a nobis expetierint concesserimus, seu ab aliis collata nostris edictis confirmaverimus, id nobis procul dubio ad sempiterne perceptionem beatitudinis atque ad collati nobis a Deo firmitatem regiminis profuturum non dubitamus. Unde notum sit omnibus sancte Dei ecclesie fidelibus et nostris tam presentibus quam et futuris quoniam monachi de monasterio sancti Vincentii, adeuntes majestatem nostram, per Helinandum, nobis dilectum presulem Laudunensis ecclesie, et Tetbaldum, Suessionensis ecclesie, et comitem Ivonem et per comitem Rogerum expetierunt humillime ut, pro Dei amore et memorati martiris venerabilitate, de saltu nostro qui adjacet Crespeio, ville nostre, dignaremur attribuere ad instaurandam ecclesiam ipsius martiris et claustrum cum officinis et domos indominicatas quantum et quandocumque habuerint necesse. Nos itaque, pro Dei et sancti martiris amore, et quia per memoratos antistites et comites et quamplures fideles nostros expetebant humillime, petitioni eorum decrevimus satisfacere et regie auctoritatis largitione de ipso saltu, quamdiu duraverit, per succedentia tempora annuimus eis trabes et materiam quamque ad instaurandam ecclesiam, ut petierunt, et domos monachorum quasque quantum et quandocumque habuerint necesse, ut in eorumdem monachorum orationibus partem habeamus cum uxore et prole et ut non solum pro nobis sed pro regno et omni devotius exorent xpistianitate. Et ut hec nostra attributio, regali tuitione fulta, deinceps a successoribus nostris vel prepositis aut ministris nulla patiatur incommoda, nostra regia auctoritate corroboravimus utque hec nostra auctoritas majorem in Dei nomine habeat vigorem, scripto et sigilli nostri impressione firmavimus.